spontaniczność umiera.

nieustające poczucie winy.

permanentnie rozkładam swoje życie na raty.

wierzę w przeznaczenie.

chociaż, czasem staram się mu trochę pomóc.

szczęście jest przereklamowane. bez niego też można żyć.

życie spada mi na głowę

zapadam się w sobie.

garbię. izoluję. zamykam. 
znikam.

kiedy zaczyna się żyć życiem innych, to znak, że nie jest dobrze.

____
zmiany zaczęłam chyba od złej strony.

otaczają mnie nieodpowiedni ludzie.
a może to ja sama się otaczam.

czasem można dawać, ale czasem chciałoby się też brać.

tęsknię do tylu osób... do tylu miejsc...

patrzę bezsilnie jak znikają moje marzenia

można mówić w tym samym języku, a się nie rozumieć.

_
kamień nie pozwala mi swobodnie oddychać

smutny ten dzień, w który dociera prawda

mimo wielkich chęci
nic z tego nie będzie

to okropne nie wiedzieć czego się chce.
albo raczej, ciężko jest podjąć ważną decyzję.

czekam, a nie wiem na co.

dziesięć długich miesięcy...

dwadzieścia cztery lata temu moja Mama po raz pierwszy została mamą.
dziś, gdy jestem w takim wieku jak Ona wtedy, obchodzę pierwsze urodziny bez Niej.

w zeszłym roku o tej porze było smutno. w tym jeszcze bardziej.

czasem wydaje mi się, że zaczynam ogarniać życie. ale nie ogarniam.

 im starsze jesteśmy, tym bardziej doceniamy to co jest między nami.

dzięki N. w końcu zrozumiałam, że nie da się, mimo wszelkich starań, zastąpić osoby, której brakuje. szkoda starań, to i tak nic nie da. pomoc, to coś zupełnie innego. pustki wypełnić się nie da. nie ma na to sposobu.

życie to nieustanna walka ze złem.

są takie dni, w które wydaje mi się, że każdy jest szczęśliwszy ode mnie.

potrzebuję wiosny.
pilnie.

są ludzie, których uwielbiam i to się nigdy nie zmieni.